Glea

Mæn so ein dag – ein mørkdæmd dag -
hænde dæ se at Vaorhærre kåm gangande
å spørde kå dæ sto te.

Jau takk, sa e mæ me æ dæ bærre bra,
mæn dæ æ so mykkje gale ute i væren
at dæ mæst bli so ei sønd mæ glea.

Dao smilte Vaorhærre so dæ klaorna
øve adle bærg:
So pass stærk lyt’n væra
at’n tåre løfta glea so eit jøs hær i væren.
Dæ va te dæ ho va teinkt, sa’n.

frå Kari Bakke si diktsamlinga Fetang : mennesje so mærkte me (1980)


Dette diktet gler også humanetikaren i meg, - når eg les det seint og får med alle lydane i den krudlete dialekta som vart nytta i den siste diktsamlinga hennar, får eg med meg den vakre historia.

Lyrikaren Kari Bakke, 1908-1999 frå Frydenlund, oppvaksen på Borgund og seinare busett på Hønefoss. Ho debuterte med diktsamlinga Finnes du? (1959), og utgav videre på Aschehoug Forlag: Til de små stier (1962), Dagenes ansikt (1963) og I det fremmede (1966). Ho var fast spaltist i Dagbladet i mange år under vignetten «Gråspurven». I Gråspurven (1974) er eit utval av dikta hennar frå Dagbladet samla.

Diktsamlinga Fetang vart gjeven ut etter ei skrivetevling i 1980, (forlag Sogn og Fjordane Magasin).
I ei av kjeldene ser eg at det vert kalla Lærdalsmål, - det er skilnader i dialektene i Lærdal også - fødd på Frydenlund gjer henne vel til ljøsning og er ho oppvaksen på Borgund - er det nok språket hennar prega av at ho vart borjynde også.